Wyróżniamy trzy funkcji sloganów: Funkcję związane z odbiorcą z nadawcą i przekazem. Pierwsza z nich zwraca uwagi odbiorcy na przekaz, oddziela w umyśle odbiorcy danego przekazu od innych, zachęca i skłonienia odbiorcę do rozpoczęcia lektury, nawiązuje i podtrzymuje kontakt z odbiorcą, wywołuje u odbiorcy określoną reakcję, skłania go do zmiany postawy lub podjęcia działania. Druga funkcja przekazuje najważniejsze elementy treści przekazu w rozszerzonej postaci innymi środkami (dłuższym tekstem, grafiką, dźwiękiem), streszczenie komunikatu, rozszerza i uzupełnia treści niesionej przez inne elementy przekazu – tekst właściwy, obraz, elementy paralingwistyczne (dźwięk, niekiedy zapach), przekazuje przesłania w sposób ułatwiający zapamiętanie go przez odbiorcę. Trzecia natomiast korzystnie przedstawia nadawcę, uwiarygodnia przekaz przez wskazanie określonych jego cech, zagłusza inne przekazy zagrażające nadawcy.
Siła sloganu wynika z jego formy. Typowe struktury składniowe sloganu wiążą się ze świadomymi i celowymi operacjami składniowymi, często polegającymi na tworzeniu konstrukcji wyjątkowych. Każdy slogan, czy to reklamowy, czy polityczny jest raczej emocjonalnym impulsem, rzadko bywa pełnym, normalnym zdaniem. Poprzez swoją metaforyczność sugeruje inne relacje ze światem niż zwykłe opisywanie. Najbardziej powszechne dla sloganu odchylenie od reguł składniowych może być redukcja wypowiedzi, polegająca na pominięciu jakiegoś gramatycznie potrzebnego składnika. Tekst po prostu zostaje od razu zbudowany jako zbiór takich elementów, które zostały uznane za niezbędne i tak połączonych by dały efekt zainteresowania, zapamiętania. Zwięzłość sloganu służy mu tylko na korzyść, bowiem im krótszy tym bardziej sugestywny i kategoryczny. Poprzez to, iż zawiera mniej elementów większe jest pole dla odbiorcy do atrakcyjnych uzupełnień. Mimo to w sloganie można zamieścić wiele, jednak nie ma obowiązku umieszczania czegokolwiek. Istnieją cztery podstawowe typy: slogan bez nazwy ( „Ociec prać”), slogan zawierający nazwę jako część integralną ( „Pasta Kiwi but ożywi”), slogan z nazwą luźno związaną, czyli oddzieloną kropką, myślnikiem od reszty sloganu ( „Ariel- pranie czyste jak łza”) oraz ostatni typ czyli slogan zredukowany do nazwy, ale charakterystycznie wypowiedzianej ( „Digital”). Można uznać, iż podstawową struktura sloganu jest orzekanie czy raczej sygnalizowanie. Granica między sloganami, w których nazwa wkomponowana jest w strukturę, a sloganami, w których nazwa jest członem niezwiązanym z innymi ich częściami ma w dużej mierze charakter formalny. W sloganie „ Renault to pełnia życia” widzimy pierwszy typ sloganu, nazwa jest podmiotem a reszta orzeczeniem imiennym. W momencie usunięcia „to” wstawić myślnik lub kropkę i mamy typ trzeci. Można więc zastanawiać się czy ta różnica nie jest tylko pozorna? Wydaje się jedna, że nie. W konstrukcji z „to” nadawca bierze odpowiedzialność za przypisanie relacji, choćby tylko metaforycznie. W konstrukcji bez „to” jest tylko współwystępowanie elementów. Co z tego, że powiemy „ Renault pełnia życia”? Jest to tylko wypowiedzenie pewnego ciągu wyrazów, dających do myślenia. Niczego nie twierdzimy, nie wnosimy nic nowego. Ot tak wypowiedziane słowa.
W sloganie często łączy się dwa rzeczowniki lub grupy rzeczownikowe np. „ smak raju”, „ tajemna moc szlachetnych ziół”, „sztuka życia” czy „ pełnia blasku”. Takiego właśnie rozbudowania slogan potrzebuje. Z jednej strony strukturalna zwartość i wrażenie lakoniczności, z drugiej obfitość znaczeń i pozytywnych sygnałów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz